Ben i Mary uczęszczali do tego samego oddziału szkolnego. Od drugiej klasy Ben okazywał troskę o swoją koleżankę Mary, która miała zespół Downa. Mary była miłą i ujmującą dziewczynką, ale często była unikana przez innych uczniów. Gdy nadszedł czas czwartej klasy, Ben i Mary stworzyli silną przyjaźń.
Ben postawił sobie za cel, aby Mary uczestniczyła we wszystkich aktywnościach. Gdy zauważał, że Mary czuje się pominięta, zabierał ją na wspólną grę w piłkę nożną. Uzgadniał z kolegami z drużyny, żeby pozwolili Mary strzelić bramkę, wiedząc, jak bardzo cieszyła się z każdego zwycięstwa.
W czwartej klasie, gdy przyjaźń Bena i Mary była najmocniejsza, obiecał, że będą razem chodzić na bal szkolny. Jednak los wtrącił swoje i Mary musiała przenieść się do innego miasta, co oznaczało rozpoczęcie nauki w nowej szkole. Mary udało się odnaleźć swoje miejsce w nowej szkole.
Zajęła funkcję menedżera zakupów strojów i sprzętu dla lokalnej drużyny piłkarskiej, sportu, w którym bardzo się polubiła. Ben kontynuował grę w drużynie swojej szkoły. Przez zrządzenie losu spotkali się ponownie podczas międzyszkolnego turnieju piłkarskiego.
Po tym spotkaniu ich przyjaźń pozostała nienaruszona. Głęboko poruszała rodziców Mary i jej brata. Doskonale zdawali sobie sprawę, że ich wspaniałe dziecko często bywa pomijane przez innych, pomimo swojej niezwykłej uprzejmości.
Ben z kolei stwierdził, że po prostu nie może złamać swojej obietnicy. W jego oczach Mary była najlepszą przyjaciółką, jaką kiedykolwiek miał. Była niezwykle autentyczna, zawsze w dobrym nastroju i łatwa do dogadania się.
